Het bericht dat op het einde van de kaartmiddag van dinsdag 21 februari het clubgebouw van Rood Zwart binnen kwam bracht bij de aanwezigen alom diepe droefheid teweeg. Onze welbekende Theo was overleden.
In de loop der jaren had Theo zich door zijn karaktervolle inzet een meer dan eervolle positie binnen de gelederen van onze club verworven.
Theo heeft bij mijn weten nooit zelf een voetbalwedstrijd gespeeld. Toen hij, komende van elders, als assistent bij de kapsalon van Herman Horck werkte, verkreeg hij automatisch contact met de meeste leden van Rood Zwart die daar hun haren lieten verzorgen. Dat de gesprekken ook dikwijls het voetbalgebeuren raakten heeft kennelijk geleidelijk aan de liefde voor de voetbalsport beïnvloed. Toen de zoons ook gingen voetballen werd ook de gang van Theo naar het voetbalveld intensiever. Contact met de klant van de kapsalon betekende ook haast automatisch contact met mensen die het onderhoud van ons sportcomplex verzorgden. Theo kon geen nee zeggen als hem wel eens om medewerking werd gevraagd.
Theo had veel in zijn mars. Naast de werkzaamheden als harken, schoffelen e.d. was hij ook wel geschikt om als bouwvakker te assisteren. Schilderen, timmeren en metselen had hij zich eigen gemaakt en het aanleggen van een tegelpad rond de velden maakte zijn bekwaamheid compleet. Menige zweetdruppel heeft hij op ons sportcomplex achter gelaten. Denk maar aan de vele bouwwerken die de laatste jaren op stapel stonden. Na zijn pensionering werd hij een vanzelfsprekend lid van de vrijdagmorgenploeg. Prettige man om mee samen te werken met een vaste mening over zaken en aangelegenheden van enig gewicht. Naar zijn stem werd met aandacht geluisterd. Dat hij als lid van verdienste de daarbij horende speld mocht dragen kan als vanzelfsprekend worden genoteerd.
Dat ik aan dit In Memoriam, evenals ik dat bij het In Memoriam van Gerrit Pepers heb gedaan, een persoonlijke noot wil toevoegen, zal menigeen niet verbazen. Met ons drieën bezochten wij samen vele jaren lang de uit- en thuiswedstrijden van ons eerste elftal. De meningen over het verloop van een wedstrijd waren vaak niet eensluidend, doch met respect voor elkaar heeft het onze vriendschap nooit geschaad.
Ons motto was en bleef: “Met elkaar voor elkaar.”
Namens het besuur, de leden van verdiensten en verder alle leden van Rood Zwart, condoleer ik hierbij echtgenote Leidie, kinderen en kleinkinderen van harte met dit grote verlies. Hen wens ik voor de toekomst veel kracht en sterkte.
Dat Theo moge rusten in vrede.
Gerhard Bebseler
